Güney Kore hükümeti geçtiğimiz haftalarda ilginç açıklamalarda bulundu. Yetkililer “kimsenin yalnız olmadığı bir şehir” inşa etmek amacıyla önümüzdeki beş yıl boyunca yaklaşık 327 milyon dolar harcayacaklarını açıkladılar.

Güney Kore’nin başkenti Seul’un Belediye Başkanı Oh Se-Hoon, yayınladıkları bültende; “Yalnızlık ve izolasyon sadece bireysel sorunlar değil, toplumun birlikte çözmesi gereken bir görevdir. Yalnız insanların iyileşmesine ve topluma geri dönmesine yardımcı olmak için tüm belediyecilik kapasitemizi seferber edeceğiz” ifadelerini kullandı. 

Yalnızlıkla mücadele konusunda kolları sıvayan Güney Kore yetkililerinin bu konuyla ilgili planları da hayli ilginç: 7/24 hizmet verecek yalnızlık danışmanları, hem çevrimiçi hem de yüz yüze görüşmeler yapacak danışmanlar, genişletilmiş psikolojik hizmetler, yeşil alanlar, orta yaşlı ve yaşlı sakinler için özel beslenme planları, yardıma ihtiyaç duyan yalnız insanları belirlemek için özel bir “arama sistemi” ve insanları dışarı çıkmaya ve diğerleriyle bağlantı kurmaya teşvik edecek aktiviteler.

Peki, 300.000 yıllık insanlık tarihinde “yalnızlık” neden Güney Kore için şimdi ciddi bir konu haline geldi? Bunun ardındaki hikâye biraz üzücü. Her yıl binlerce Güney Koreli (çoğunlukla orta yaşlı insanlar) sessizce ve yalnız olarak, ailelerinden ve arkadaşlarından kopuk bir şekilde ölüyor.

Güney Kore, uzun zamandır bu yalnız ölümleri “godoksa” adıyla düzenli olarak kayda geçiriyor. Güney Kore’deki Sağlık Bakanlığı’nın yaptığı araştırmada yalnız ölümlerin sayısı 2011’de 682 imiş. Bu sayı 2015’te 1.245, 2021 yılında 3.378, 2022 yılında ise 3.559’du. Son olarak da Bakanlık bu sayının geçen yıl 3.661 olduğunu açıkladı. Ayrıca bakanlığa göre, 2024 yılında ülkedeki toplam 24 milyon hanenin %41.8'ini oluşturan yaklaşık 10.02 milyon hanede yalnızca tek bir kişi yaşıyor. Giderek artan bu sayıların ardından da Güney Kore yetkilileri harekete geçme kararı aldı. 

Bu arada Japonya hükümeti de “hikikomori” adıyla tanımladığı bu yalnız ölümler için 2021 yılında sorumlu bir bakan atamıştı.

Haziran ayında yapılan çalışmada bu yalnızlığın birincil sebebi olarak Güney Kore’nin “başarı odaklı” kültürü gösteriliyor. Yani Güney Korelilerin "başkaları veya toplum üzerinde önemli bir etki yaratmadıkları" zaman derin bir yalnızlık veya başarısızlık hissiyle boğuştukları söyleniyor. Aynı çalışmada Güney Kore’de iş ve aile dışındaki sosyal etkileşimlerin azalması, sosyal medyanın hakimiyeti ve yetersizlik duygusunun birey üzerindeki hakimiyeti de sebep olarak gösteriliyor.

Yalnızlık, izole yaşam hali Güney Kore’de böyle bir etki yaratmış olabilir ama dünyanın diğer ülkelerinde benzer sorun, farklı nedenlerle de kendini gösteriyor aslında. Farklı kültürler, ekonomik kriz, mevcut siyasi iklim vb. gibi nedenler toplumdan uzak yalnız güvende hissetmek için neden olarak gösterilebilir. 

Yalnızlık zor. Farklılıklarımızla bir arada saygıyla durabileceğimiz bir ortamın olmadığı dünyada yalnız olmak daha zor. Fakat bireyin yalnızlığının, artık devlet gözünde bir tehdit olarak algılanmaya başlaması nereden bakılsa olumlu bir başlangıç.

Sonuçta Gönül Yazar boşuna “yalnızlık büyük acı” dememiş.